ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ- ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ "ΤΟ ΜΕΛΙ-ΜΕΛΟ"

                                       ΙΔΩΤΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ " ΤΟ ΜΕΛΙ-ΜΕΛΟ"

Από την Παρασκευή 28 Σεπτέμβρη συζητήσαμε ότι τη Δευτέρα που θα έρθουμε σχολείο θα «υποδεχτούμε» το 2^ο παιδί του Φθινοπώρου, το μήνα Οκτώβριο. Μαζί με τα παιδιά φτιάξαμε το ημερολόγιο του ερχόμενου μήνα εστιάζοντας στην 1^η Οκτωβρίου- Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων. Συζητήσαμε με τα παιδιά τη σημασία της λέξης ¨ηλικιωμένος¨, αναφερόμενοι στον κύκλο ζωής του ανθρώπου  και άρχισαν αμέσως να λένε: “Να πούμε χρόνια πολλά στις γιαγιάδες και στους παππούδες!”  Αμέσως αναρωτήθηκαν “Πού μπορούμε να πάμε για να συναντήσουμε πολλές γιαγιάδες και πολλούς παππούδες” … Τους είπα ότι στην πόλη μας υπάρχει ένα κτίριο, το Γηροκομείο που φιλοξενεί ανθρώπους μεγάλης ηλικίας και χωρίς να χάσουμε χρόνο, πήραμε τηλέφωνο αρχικά στις πληροφορίες όπου ζητήσαμε το τηλέφωνο του Γηροκομείου. Κατόπιν, μιλήσαμε με τον Υπεύθυνο στον οποίο εξέφρασα το ¨αίτημα¨ των παιδιών, δηλ. να τους επισκεφθούμε , ορμώμενοι από την παγκόσμια ημέρα. Ο Υπεύθυνος με μεγάλη χαρά δέχτηκε και θα μας περίμενε τη Δευτέρα.

            Τη Δευτέρα το πρωί, ήμασταν έτοιμοι. Επιβιβαστήκαμε στο σχολικό μας λεωφορείο και ανυπομονούσαμε να φθάσουμε. Κάποια στιγμή , ο Άγγελος ρώτησε: «Τι θα τους προσφέρουμε;» Η συζήτηση συνεχίστηκε με τον Παναγιώτη που είπε: «Όταν πάμε επίσκεψη συνήθως πάμε γλυκά». Τους εξήγησα ότι είναι προτιμότερο να αποφύγουμε να αγοράσουμε γλυκά, αλλά μπορούμε να πάμε κάτι  άλλο,  ακολουθώντας τους κανόνες Υγιεινής Διατροφής. Συμφωνήσαμε από κοινού να τους αγοράσουμε κουλούρια από τον πλησιέστερο φούρνο που θα συναντούσαμε.

            Αφού αγοράσαμε και τα κουλούρια, ύστερα από λίγο φτάσαμε. Για λίγο περιηγηθήκαμε στον προαύλιο χώρο του Γηροκομείου μέχρι να έρθει ο Υπεύθυνος . Σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε ο κος Κωνσταντίνου και εμείς με τη σειρά μας τον καλημερίσαμε και τον ευχαριστήσαμε που δέχτηκε να τους επισκεφθούμε.  

            Έπειτα, η πόρτα  άνοιξε, ανεβήκαμε λίγες σκάλες και σε μια μεγάλη αίθουσα ήταν όλοι συγκεντρωμένοι: οι γιαγιάδες, οι παππούδες και οι νοσοκόμες. Τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων έλαμψαν από χαρά  μόλις μας αντίκρισαν !

            Τα  παιδιά τους κοιτούσαν με τρυφερότητα! Καθίσαμε κάτω σχηματίζοντας έναν μεγάλο κύκλο και ένα- ένα τα παιδιά είπαν τα ονόματά τους και έπειτα ακούσαμε τα ονόματα των ηλικιωμένων για να γνωριστούμε μαζί τους.

  

Οι ηλικιωμένοι ρώτησαν τα παιδιά τι τάξη πηγαίνουν, σε ποιο σχολείο, τι μαθαίνουν… Και μετά τα παιδιά ανέλαβαν ρόλο δημοσιογράφου ρωτώντας τους εάν έχουν πάει κι αυτοί σχολείο, αν θυμούνται παραμύθια ή τραγούδια και με μεγάλη ευχαρίστηση ακούσαμε μια κυρία που είπε ένα ποίημα.

            Τα παιδιά είδαν ότι εκτός από τους ηλικιωμένους, στο χώρο ήταν 2 νοσοκόμες. Τις αναγνώρισαν από τις άσπρες στολές που φορούσαν. Παραξενεύτηκαν που βρίσκονταν εκεί και τις ρώτησαν τι κάνουν. Οι νοσοκόμες, με τη σειρά τους εξήγησαν πως λόγω της μεγάλης ηλικίας τους οι άνθρωποι αυτοί  χρειάζονται βοήθεια στο φαγητό, όταν περπατούν  ή κάνουν βόλτα στην αυλή. Τα παιδιά τους είπαν: « Δηλαδή εσείς έχετε την ευθύνη τους, όπως οι κυρίες είναι υπεύθυνες για εμάς..  »

Εν συνεχεία, 2 παιδιά, η Φαίδρα και ο Άγγελος έκαναν μια κουκλοθεατρική παράσταση. Αξίζει να αναφερθεί πως ήταν ιδέα των παιδιών να τους πάμε τις κούκλες αυτές (γιαγιά Φρόσω και παππού Πίπη)  επηρεασμένα από την ημέρα.

Οι ηλικιωμένοι παρακολουθούσαν σαστισμένοι και συνάμα ευχαριστημένοι..

(καθώς όπως μας εξομολογήθηκαν : « Τα χρόνια που κάποιοι από εμάς είχαμε πάει σχολείο δεν υπήρχαν τέτοια πράγματα » ).

Η αυτοσχέδια ιστορία των παιδιών είχε ως εξής:

«Μια φορά κι έναν καιρό, τα παιδιά ενός νηπιαγωγείου επισκέφθηκαν πολλές γιαγιάδες και παππούδες σε ένα γηροκομείο. Δεν είχαν ξαναπάει αλλά τους άρεσε. Τους είπαν τραγούδια και παραμύθια.  Τότε, εμφανίστηκε ο κακός λύκος που έψαχνε  την Κοκκινοσκουφίτσα. Τα παιδιά του είπαν ότι σήμερα δεν πρέπει να φάει τη γιαγιά της γιατί σήμερα γιορτάζουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες. Ο λύκος κοιτούσε περίεργα τα παιδιά. Του είπαν αν θέλει να μείνει μαζί τους και να ζωγραφίσει τη γιαγιά του, την κα Λύκαινα και να πάει να της πει Χρόνια Πολλά…»

         

Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν τα παιδιά πλησίασαν τους ηλικιωμένους μαζί με τις κούκλες για να τους χαιρετήσουν.. Η κούκλα με τη φωνή παιδιού ρωτούσε τον κάθε ηλικιωμένο εάν του άρεσε η ιστορία που άκουσε και άπλωναν το χεράκι να τους χαιρετήσουν..

   

Έπειτα, ο  Παναγιώτης και η Αριάδνη τους προσέφεραν τα κουλούρια που είχαμε αγοράσει.  Οι ηλικιωμένοι δε σταματούσαν να λένε ¨Ευχαριστώ¨..

Κουλούρια προσέφεραν και στις νοσοκόμες, για το λειτούργημά τους και για την υπομονή, προσοχή, υπευθυνότητα και φροντίδα που δείχνουν σε αυτούς τους ανθρώπους. 

Προτού τελειώσει η επίσκεψή μας στο Γηροκομείο, ζητήσαμε από τον Υπεύθυνο να μας παραχωρήσει έναν χώρο για να μπορέσουμε να ετοιμάσουμε μια ομαδική κατασκευή την οποία και θα χαρίζαμε σε αυτούς τους ανθρώπους. Ζήτησα από τα παιδιά να πουν πώς νιώθουν που βρίσκονται σε αυτό το χώρο και συναναστράφηκαν ανθρώπους μεγαλύτερους.. Όλα τα παιδιά, αρχικά, χαμογέλασαν.. Είπαν ότι νιώθουν πολύ όμορφα, χάρηκαν που γνώρισαν αυτούς τους ανθρώπους.. Παραξενεύτηκαν, βέβαια που δε θυμούνταν παραμύθια ή τραγούδια καθώς οι περισσότεροι δεν είχαν πάει σχολείο κι εκεί εστιάσαμε στο σχολείο και στο πόσο σημαντικό είναι.. Πόσο τυχερά οφείλουν να νιώθουν τα ίδια που πηγαίνουν σχολείο και γνωρίζουν ήδη πολλά πράγματα.. Με τη δική μου καθοδήγηση, τα παιδιά έγραψαν πώς οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε σε ηλικιωμένους και οι απαντήσεις τους ήταν με :

ΣΕΒΑΣΜΟ, ΑΓΑΠΗ, ΣΤΟΡΓΗ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ

 

Προτού φύγουμε, βγάλαμε μια ομαδική φωτογραφία και είπαμε δυνατά:

« Χρόνια πολλά στις γιαγιάδες και τους παππούδες…»

Ήταν η 1^η μας εκπαιδευτική εκδρομή με πολλές όμορφες στιγμές για τα παιδιά και πολλές αναμνήσεις ευχάριστες

Και όπως είπαν:

«Κάποτε κι αυτοί ήταν παιδιά σαν εμάς,

άρα κάποτε κι εμείς θα γίνουμε γιαγιάδες και παππούδες σαν αυτούς..»

Όταν επιστρέψαμε σχολείο, όλα τα παιδιά, μου ζήτησαν χαρτί να ζωγραφίσουν το δικό τους παππού, τη δική τους γιαγιά..