Κοινωνικοσυναισθηματική αγωγή στο νηπιαγωγείο

                                                   ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ  ΒΥΤΙΝΑΣ

Στο νηπιαγωγείο μας ασχοληθήκαμε τον τελευταίο καιρό με τα ζώα της ζούγκλας. Κατά τη διάρκεια του περιβαλλοντικού προγράμματος "Τα ζωάκια του χωριού μας" εκφράστηκε από τα ίδια τα παιδιά η επιθυμία να μιλήσουμε και για τα ζώα της ζούγκλας. Ρωτήσαμε τα παιδιά ποιά ζώα της ζούγκλας γνωρίζουν και φτιάξαμε το ιστόγραμμα. Μας γεννήθηκε η απορία εάν υπάρχουν ζώα της ζούγκλας στο χωριό μας και συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε δεί κάποιο. Ένα από τα παιδιά μας είπε ότι είχε πάει στην Αθήνα και είχε δει ζώα της ζούγκλας στο ζωολογικό κήπο. Μέσα λοιπόν από τη συζήτηση φτάσαμε στο συμπέρασμα ότι τα ζώα της ζούγκλας δεν κατοικούν στη χώρα μας και γι'αυτό το λόγο μπορούμε να τα επισκεφτούμε για να τα γνωρίσουμε από κοντά στο ζωολογικό κήπο. Στη συνέχεια διαβάσαμε εγκυκλοπαιδικά βιβλία και είδαμε στο διαδίκτυο φωτογραφίες τους, ενώ μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η φωνή τους.Ενδιαφέρουσες ήταν οι απαντήσεις των παιδιών αναφορικά με το ποιό ζώο της ζούγκλας θα ήθελαν να είναι και γιατί:

Όπως θα παρατηρήσετε σε πολλές απαντήσεις των νηπίων δίνεται έμφαση στη δύναμη ως κριτήριο επιλογής του ζώου το οποίο θα ήθελαν να είναι τα παιδιά. Εκμεταλλευόμενοι λοιπόν αυτό το στοιχείο καταπιαστήκαμε με δύο μύθους του Αισώπου, τον "Ανδροκλή και το λιοντάρι" και "το λιοντάρι και το ποντίκι". Και οι δύο μύθοι παρουσιάζουν δύο εν δυνάμει αδύναμα πλάσματα να καταφέρνουν με τις δυνάμεις τους να βοηθήσουν ένα πλάσμα που στα μάτια τους φάνταζε ανώτερο και δυνατότερο. Οι μύθοι εντυπωσίασαν τα παιδιά και τα προβλημάτισαν. Αναρωτηθήκαμε πόσα πολλά πράγματα μπορούμε να κάνουμε και εμείς παρ'όλο που είμαστε μικροί:
                                   

Στα παιδιά έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι και τα πλάσματα που φαντάζουν σε εμάς δυνατότερα μπορούν να χρειαστούν βοήθεια αλλά και ότι είναι ικανά να πουν με τον τρόπο τους ευχαριστώ, όπως θα έπρεπε να λέμε και εμείς σε όσους μας βοηθούν .Παρακολουθήσαμε στο youtube δύο πολύ ενδιαφέρουσα βιντεάκια: το πρώτο με ένα λιοντάρι που αγκαλιάζει το σωτήρα του και το δεύτερο με ένα λιοντάρι που αγκαλιάζει τους ανθρώπους που το ανέθρεψαν. Η εύλογη απορία των παιδιών είναι προφανής: "Κυρία γιατί δεν τους τρώει το λιοντάρι;". Αυτά τα δύο βιντεάκια έδωσαν τη δυνατότητα πολύ ενδιαφέρουσων συζητήσεων για την ευγνωμοσύνη και το ευχαριστώ και πώς μπορούμε να το εκφράσουμε στους γύρω μας.
                    

Μια άλλη ιστοριούλα από το διαδίκτυο " Ο ελέφαντας που ήθελε να γίνεται το δικό του" μας έδωσε την ευκαιρία να επεξεργαστούμε με τα παιδιά μια κατάσταση που είχε δημιουργηθεί τον τελευταίο καιρό στο ελεύθερο παιχνίδι τους, της προσπάθειας κάποιων παιδιών να επιβάλλουν το δικό τους στην υπόλοιπη ομάδα.Η ιστορία τα άγγιξε τόσο πολύ ώστε κάποιο από τα παιδιά στο τέλος της ιστορίας να πεί: "και εγώ είμαι όπως ο ελέφαντας"! Η συζήτηση επί του θέματος υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγική και συμμετείχαν όλα τα παιδιά λέγοντας τις εμπειρίες τους, τα παράπονά τους και τις προτάσεις τους για την επίλυση των προβλημάτων που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια των ελεύθερων δραστηριοτήτων.
                                    

H απασχόλησή μας με το θέμα έκλεισε μέσα από μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τα παιδιά, κατά τη διάρκεια της οποίας εστιαστήκαμε στο φόβο της αποτυχίας αλλά και της απώλειας της αγάπης και της φιλίας του άλλου. Προτρέψαμε τα παιδιά να μας μιλήσουν για  τα πράγματα τα οποία θεωρούν ότι δεν μπορούν να καταφέρουν και προσπαθήσαμε να βρούμε όλοι μαζί εάν οι φόβοι τους ήταν αντικειμενικοί, εστιαζόμενοι κυρίως στο κομμάτι του σχολείου και των δραστηριοτήτων που γίνονται μέσα σε αυτό. Θυμηθήκαμε πόσα πράγματα μπορούμε να κάνουμε παρά το γεγονός ότι είμαστε μικροί και διαπιστώσαμε ότι πολλοί από τους φόβους μας δεν είναι αντικειμενικοί και ότι πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να προσπαθούμε για να επιτύχουμε τον σκοπό μας. Θυμηθήκαμε πώς ένα μικρό ποντικάκι βοήθησε ένα μεγάλο λιοντάρι και συνειδητοποιήσαμε πόσες φορές βοηθάμε τόσο τη μαμά στο σπίτι όσο και την κυρία μας στο σχολείο. Συζητήσαμε επίσης πόσες φορές βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να θέλει κάποιος φίλος μας να μας επιβάλλει το δικό του και εμείς είτε κάνουμε αυτό που θέλει, υπό την απειλή συνήθως ότι δεν θα μας έχει φίλους, είτε μαλλώνουμε μαζί του και λέμε ότι δεν θα τον έχουμε εμείς φίλο. Ζητήσαμε με τα παιδιά να μας πουν το πώς αισθάνονται όταν γίνεται κάτι τέτοιο. Τα περισσότερα μας είπαν ότι θυμώνουν γιατί δεν θέλουν να παίζουν πάντα αυτό που θέλει να παίξει το άλλο παιδάκι. Προβληματιστήκαμε για το πώς μπορούμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα και θυμηθήκαμε τί έπαθε ο ελέφαντας που ήθελε να γίνεται πάντα το δικό του. Αποφασίσαμε ότι θα προσπαθούμε να μην μαλώνουμε και να παίζουμε τα παιχνίδια όλων των παιδιών. Κυρίως όμως αποφασίσαμε όταν αισθανόμαστε ότι μας αδικούν ή ότι δεν ακούν και εμάς να το συζητάμε με όλη την ομάδα.